Hoe ik leerde stoppen met vechten met mezelf

“Als je een conflict uit de weg gaat enkel om de lieve vrede te bewaren, start je een gevecht met jezelf.”

Dit citaat kwam ik vorige week tegen en het raakte me.

 

Aanpassen

Een groot deel van mijn leven heb ik me aangepast. Aangepast aan mijn familie. Aan de kerk. Aan vriendinnen. Ik paste me aan tot iemand van wie ik dacht dat ik moest zijn. Ik houd veel van harmonie. Geen geruzie, geen gedoe. Wrijving geeft glans zeggen ze. Nou, daar was ik het echt niet mee eens. Wrijving geeft gedoe en verstoorde relaties.

 

Vechten met mezelf

Echter…. als je je altijd aanpast… dan creëer je ook wrijving en gedoe. Door altijd te kiezen voor de lieve vrede, startte ik steeds een gevecht met mezelf. En dat gevecht werd heftig gespeeld. Ik kan achteraf wel zeggen dat ik lange tijd mezelf heb gepest. Ik werd vroeger op de middelbare school ook gepest. Dat deed pijn. Maar ik ben het zelf in stand blijven houden. Door telkens tegen mezelf te zeggen: stommerd, dat had je beter moeten doen. Sukkel, je had dat moeten zeggen. Sufferd, waarom reageer je nu zo debiel? Niets wat ik deed was goed genoeg en ik kon altijd dingen bedenken die ik ‘beter had moeten doen’.

Sinds een aantal jaren weet ik hoeveel pijn ik mezelf daarmee deed. Ik keek constant naar anderen: wat vind jij dat ik moet doen? Is dit een goede keuze? En ook: irriteert niemand zich aan mij? En zo vocht ik met mezelf. Ik verlangde zo naar harmonie en gezelligheid, maar door me aan te passen en niet te zeggen wat ik werkelijk vond, creëerde ik veel gedoe met mezelf. Ik was de verbinding met mijn ziel verloren. Uiteindelijk nam ik anderen kwalijk hoe ik me voelde, maar eigenlijk had ik mezelf los gelaten.

 

Hoe ik uit deze mindfu*k ben gekomen?

Ten eerste met veel compassie. Liefdevol naar mezelf kijken. Mijn eigen beste vriendin te zijn. Niet steeds kritisch, maar steeds begripvol. Hoe zou ik op een vriendin reageren als die met dit verhaal bij mij kwam?

Ten tweede door mijn eigen pijnen aan te kijken. Ze werkelijk te voelen en eruit te huilen. Het waren er veel en soms dacht ik ‘het houdt nooit op’.

Ten derde door, met de bibbers in mijn lijf, te gaan staan voor mijn eigen mening. Mijn mening te ventileren en te dealen met de reacties daarop. Het kostte mij al mijn moed, het was en is nog steeds geen gemakkelijke stap. Want die reacties waren en zijn absoluut niet altijd leuk, gezellig of fijn. Ik raakte en raak er mensen door kwijt. Pijnlijk, maar ik sta mezelf inmiddels volledig toe af te wijken van de meerderheid.

Ten vierde ben ik me gaan richten op dingen die goed gaan in plaats van op de dingen die fout gaan. Want beide kan je altijd bedenken. Er gaan altijd dingen goed en er gaan altijd dingen fout. En dat is ok. Dat hoort bij het leven. Door me te richten op de goede dingen worden je gedachten positiever.

 

Verbinding

Nu voel ik verbinding met mijn ziel, mijn Zijn, mijn kern, de Bron, het universum, het goddelijke, hoe je het ook wil noemen. Daar zijn we allemaal 1. Ieder met zijn eigen keuzes, zijn eigen misschien wel afwijkende meningen. Ieder met zijn eigen rol en plek in het geheel. Van daaruit zullen we op een dag in vrede met elkaar samenleven.

Dan voel ik nog steeds, of misschien zelfs vaker, boosheid, verdriet, frustratie. Dat blijft gewoon niet leuk. Maar ik duw het niet meer weg. Ik ga er zelfs actief naar toe. En daardoor kom ik er steeds ook weer uit. Dan spoelen die emoties als golven weer weg. En steeds sneller. Dat noem ik toch dikke vette winst van de afgelopen jaren.

 

Reversie methode

In mijn werk hanteer ik de Reversie methode. Daarmee gaan we samen naar jouw pijn toe. Dat is spannend, ja. Maar het geeft veel inzicht over jouw gedrag waar jouw kind op reageert en wanneer de onderliggende emotie is ontstaan. Én in de sessie helen we direct de pijn. Daardoor help je jezelf en tegelijk je kind. Lees op mijn website meer over wat dit inhoudt.