Acceptatie is belangrijk op 2 gevoelige tijden in je leven. Ten eerste bij je geboorte en/of zelfs al bij de ontdekking van je moeder die ontdekte dat ze zwanger was. Ten tweede bij de adolescentie, net als waardering. Waardering en acceptatie samen zorgen voor de ontwikkeling van verantwoordelijkheid. Het zorgt ervoor dat je kind zelf verantwoordelijkheid leert nemen voor zijn eigen leven en voor zijn eigen keuzes en gedrag.
Het leven begint met acceptatie
Maar eigenlijk begint het leven dus met acceptatie. Hoe werd jij ontvangen in dit leven? Werd er naar je uitgekeken? Of was je eigenlijk niet gewenst? Dit verschil kan heel veel invloed hebben op je leven en op hoe geaccepteerd jij jezelf voelt in dit leven. En dat geldt dus ook voor je kind. Was jij onverdeeld blij toen je zwanger bleek? Of twijfelde je? Of voelde het zelfs als een ramp? De emotie die je voelde, heb je mee gegeven in de cellen van je kind. Het zit direct al in zijn of haar DNA. Dat kan best een heftig besef zijn. Gelukkig zijn emoties nooit in beton gegoten en als je je hiervan bewust bent/wordt, kan je dit ook later (energetisch) goed maken en/of uitleggen aan je (volwassen) kind.
Voorbeeld
Toen ik zwanger was van onze jongste dochter, vloeide ik met 7 weken zwangerschap. Ik had 3 miskramen in 1 jaar achter de rug. Ik was ervan overtuigd dat het opnieuw mis was en dacht onmiddellijk “pff… voorlopig dus niet meer… en misschien wel nooit meer dan… dat is ook goed”. De hormonen op en af deden veel met mijn lichaam en ik was inmiddels intens moe. Maar bij de echo bleek er een kloppend hartje te zijn. “Oh wauw… dit kindje is zó welkom” zei ik. En ik voelde dat dit op dat moment 100% waar was, en TEGELIJK ook echt niet waar was. Want ik keek ineens op tegen de zwangerschap. Ik had me serieus al neergelegd bij de gedachte “één kind is ook leuk”. Mijn lichaam was moe. Nu was ik toch zwanger en ging ik toch een tweede kind krijgen. De eerste keer zwanger en baby had ik lichamelijk als behoorlijk zwaar ervaren en dat zat er nu toch weer aan te komen. Terwijl ik voor mezelf al had besloten rust te nemen. Mijn lichaam tot rust te laten komen en niet weer over een paar maanden opnieuw te proberen zwanger te worden. Ik weet nog dat ik enorm moest schakelen. Ik had al andere plannen gemaakt. Ik had eigenlijk al afscheid genomen van dit kindje.
Gelukkig heb ik deze gevoelens later goed kunnen doorvoelen. Mijn jongste liet mij tot het gaatje gaan. Het koste me al mijn energie toen zij als anderhalfjarige niet langer dan een half uur achter elkaar sliep. Ze dwong mij tot het moment dat ik wel moest stoppen. Met alles. Om mezelf die rust te geven die ik zo nodig had. Zo eiste ze haar bestaansrecht op bij mij, zo voelde het voor mij. Zonder haar was ik wellicht door gehobbeld en was ik niet op dat dieptepunt aangekomen omdat mijn copingmechanisme zo sterk was en mijn kracht om door te gaan zo groot. Toen ik op dat punt was aangekomen en dit besefte, kon ik ineens helemaal accepteren dat ze er was. En ik ben nu zo ontzettend blij dat ze er is. Echt voor honderd duizend miljoen procent. Ze is zo bijzonder. Ze heeft me al zo vaak geholpen met haar liefdevolle en rustige aanwezigheid. Ik leer zoveel van haar. Ik ben zo dankbaar dat ze toch kwam. Op haar tijd en niet op die van mij. Om mij zoveel dingen te leren. Ik denk dat het zo werkt. Die wisselwerking tussen ouder en kind, we leren van elkaar. Dat vind ik zo mooi.
Adolescentie
Dan maak ik de stap verder naar de adolescentie. Het gedrag van je volwassen kind dat je niet accepteert (kan accepteren) zegt meer over jou dan over je kind. Heb jij dit gedrag ook in je en schaam je je er eigenlijk voor? Of kost het je al je energie om te zorgen dat jij dat gedrag niet vertoont omdat het echt niet mag van jezelf? Beide kanten betekent dat je jezelf niet accepteert. Zelfveroordeling. Het gedrag van je kind is alleen jouw trigger waardoor je die zelfveroordeling voelt. Daarom word je zo boos of gefrustreerd of verdrietig of bang. Niet om wat je kind werkelijk doet. Dat heet spiegelen. Kinderen spiegelen je enorm. Onbewust gaat dat vanzelf omdat ze constant bij je zijn en je zien zoals je bent. Ze reageren op wat je doet, niet op wat je zegt. En als ze bijna volwassen zijn, verwachten ze dat jij alles al doorgewerkt hebt en niet meer reageert vanuit die pijn van zelfveroordeling. Ken je dat gevoel nog? Dat je als kind denkt dat als je volwassen bent, dat je dan wel zal weten hoe de wereld in elkaar steekt? Dat je dan “het leven snapt”? ‘Helaas’ werkt dat niet zo. Je komt je hele leven situaties tegen waarvan je kan leren en waarin je wordt uitgedaagd je interne pijn aan te kijken, te voelen en te helen.
Vallen
Je kind leert als adolescent verantwoordelijkheid te nemen met vallen en opstaan. En dan vooral door te vallen. Jij als ouder hebt dit te accepteren. Je kunt niet anders. Je kind leert vanuit ervaring, niet van waarschuwingen. Het moet zelf de consequenties ervaren van het eigen gedrag en dat kan niet als jij ze overal bij helpt, voor behoedt of ze tegenhoudt hun lessen te leren. Je kind moet juist fouten maken, want iedereen leert het meest van je eigen fouten. Op je handen zitten dus! Dat kan echt heel lastig zijn.
Authenticiteit
Adolescenten zijn in het algemeen op zoek naar authenticiteit. Ze verwachten dit dus ook van jou. Puurheid en echtheid zijn ontzettend belangrijk. Als jij je beter voordoet dan je bent, prikt jou kind daar onmiddellijk doorheen en zal het jou zien als zwak.
Begrenzingen
Begrenzingen zitten vooral in je hoofd. We begrenzen onszelf en projecteren dit op ons kind. En dus begrens je ook je kind. In zijn gedrag, maar erger in zijn ontwikkeling. Dit schuurt aan dat je ook je kind begrenst om jezelf te beschermen. Soms heeft een kind toch begrenzing nodig in de zin dat hij of zij zich aan de leefregels in jouw huis heeft te houden. Maar het is ook zijn of haar huis, dus maak steeds de afweging, voor wie begrens ik? Als je kind jou slaat is dat niet acceptabel, of als je kind van je steelt of je huis kort en klein slaat, geldt hetzelfde. Maar kijk waar begrenzen je kind beschadigt of verder helpt. Gaat het richting meer-mens worden of niet? Komt je reactie voort uit liefde voor je kind? Of uit jouw pijn? Daarvoor moet je jezelf leren kennen. Dus doe je innerlijk werk. Voor jezelf én voor je kind.
Accepteren van alles wat IS
Ken je dat gebed? “Geef me de rust om te accepteren wat ik niet kan veranderen, de moed om te veranderen wat wel binnen mijn vermogen ligt en de wijsheid om het verschil te kennen.” Dan kom ik uit op voelend aanwezig zijn bij alles wat is. De kern van mijn huidige massageopleiding. Wijsheid van binnen uit. Door acceptatie van alles wat er is, alle gevoelens, alle gedachten, alle angsten, alle copingmechanismen, alle emoties, ook boosheid, verdriet en angst, alle leuke dingen in het leven én alle moeilijke dingen in het leven, dan kom je uit bij voelend aanwezig zijn in het NU. Dat is wat ik probeer te leven en mijn kinderen uitleg. Bijvoorbeeld gisteren toen mijn oudste overstuur en gestrest was door school en door een val met de fiets, door de pijn. Voelen. Aanwezig ZIJN. Niet van alles gaan denken. Niet in paniek raken ‘oh jee, wat moet ik nu toch doen?’ Ook niet gaan sussen ‘het komt wel goed’. Natuurlijk komt het goed. Voel het maar. Voel wat er te voelen is. Het is er al. Wat je niet voelt, slaat zich op. Huil als dat nodig is. Graag zelfs! Huilen laat alles stromen. (Zelf)acceptatie zonder (zelf)veroordeling.
Daar ligt volgens mij het goud van het leven.