De meeste ouders vinden het belangrijk dat hun kind zich geaccepteerd voelt. Volledige, onvoorwaardelijke acceptatie. Hoe ziet dat er eigenlijk uit? Accepteer je dan alles van je kind? Veel mensen zullen zeggen, ik accepteer mijn kind volledig, maar ik kan dit of dat gedrag niet accepteren. En dat is helemaal ok. Je laat je kind in zijn waarde, maar soms kan het gedrag gewoon niet door de beugel.
Maar er is veel meer te zeggen over acceptatie. Welk gedrag accepteer je wel en welk gedrag niet? Niet alle ouders accepteren hetzelfde. En één ouder accepteert ook niet altijd hetzelfde van het ene kind of van het andere kind. En zelfs accepteert één ouder één bepaald gedrag niet op elk moment…
Ik lees op dit moment het boek ‘Luisteren naar kinderen’ van Dr. Thomas Gordon. Hij legt bovenstaande uit met behulp van een gedragsraam. Een raam, verdeeld in 2 delen: acceptatie en niet-acceptatie. In het ene deel zit al het gedrag van het kind dat de ouder kan accepteren, in het andere deel zit al het gedrag van het kind dat de ouder niet kan accepteren. Hij laat zien dat de acceptatiegrens (de grens tussen die 2 delen) veranderlijk is. De delen zijn niet bij elke ouder even groot. Bij één ouder zijn de delen ook niet altijd even groot. Bij één ouder zijn de delen ook niet even groot bij elk kind. En ook niet op elk moment….!
Als een kind televisie kijkt terwijl de ouder zijn werk kan doen, dan zal de ouder dit gedrag accepteren. Als het kind de hele middag tv kijkt en eind van de dag lamlendig en sjacho is, dan zal deze ouder het wellicht de volgende keer het kind eerder bewegen iets anders te gaan doen, oftewel, dan accepteert deze ouder dit gedrag niet.
Sommige ouders zijn gezegend met veel acceptatie. Ze accepteren gewoon van nature meer gedrag van kinderen van andere ouders. Waar dat aan ligt? Karakter, hun eigen opvoeding en de mate van reflectie op hun eigen gedrag en er zijn vast nog meer redenen te noemen. De acceptatiegrens ligt duidelijk verschillend bij verschillende ouders.
Dan is er de wisselwerking tussen een bepaald kind en een bepaalde ouder. Een ouder kan wellicht van het ene kind meer hebben dan van het andere. Omdat het ene kind veel op hem of haar lijkt en het andere juist een totaal tegengesteld karakter heeft.
Ook hoe de ouder zich voelt, heeft invloed op de mate van acceptatie. Als een ouder moe is of ruzie heeft gehad op het werk, kan deze wellicht minder gedrag accepteren dan als ie lekker uitgeslapen is of een heerlijke productieve werkdag heeft gehad.
Ten slotte speelt ook nog mee of het gezin thuis is zonder visite, met visite of ergens anders op visite is. Thuis mag vaak iets meer. Maar wellicht niet als opa en oma op bezoek komen. En als je ergens anders bent met je kind, dan gelden er weer andere ongeschreven regels.
Ouders zijn dus per definitie inconsequent! Dat horen veel ouders denk ik niet graag. We vinden het belangrijk consequent te zijn toch? Maar dan ga je voorbij aan situaties die verschillen, stemmingen die verschillen, ouders die verschillen, kinderen die verschillen. Ik denk dat het goed is dat we beseffen dat inconsequent zijn logisch is, het kan eigenlijk niet anders. Of je moet jezelf als ouder geweld aan doen. (Lees ook mijn vorige blog over hoe ik leerde stoppen met vechten met mezelf.)
Wanneer je je als ouder dit beseft, hoeven ouders ook geen ‘front’ meer te vormen tegen de kinderen: als 1 van beide ouders iets kan accepteren en de ander niet, zal een kind het prima begrijpen als je uitlegt dat alle mensen verschillend zijn. Dat ouders zich storen aan andere dingen en dus dat je soms van mama wel op de bank mag springen, maar van papa echt nooit!
Het is ook behoorlijk heftig voor een kind als het door twee volwassenen wordt berispt en de ouders één front vormen tegen het kind. Ik vraag me net als dr. Gordon af of dit goed is voor een kind. Een kind voelt vaak feilloos aan dat een ouder iets anders voelt dan dat hij of zij zegt. Als een kind van papa niet op de bank mag springen, maar mama vindt het niet zo erg, dan zal het kind duidelijk merken dat mama niet echt achter haar boodschap staat als ze zegt dat haar kind niet op de bank mag springen.
En daar raken kinderen juist door in verwarring. Het één zeggen maar innerlijk iets anders voelen. Nee hoor, het gaat prima met mama, terwijl mama rode ogen heeft en vlekken in het gezicht. Zeg maar gewoon ‘mama voelt zich verdrietig, maar het heeft niets met jou te maken’. Of ‘mama maakt zich zorgen, maar het komt wel goed, gelukkig zijn er genoeg grote mensen die me hierbij kunnen helpen’. Door deze boodschap ziet het kind zijn onderbuik gevoelens ‘het gaat niet goed met mama’ bevestigd, maar het hoeft er blijkbaar niets mee. Mama kan het zelf oplossen, maar is nu gewoon even verdrietig. Wellicht krijg je een dikke knuffel van je kind en dan gaat je kind weer zijn gang.
Ouders zijn dus net mensen. 😉 Je hoeft geen super mama of super papa te zijn. Kinderen accepteren veel. Maar wees wel eerlijk, wees echt. Als het niet goed met je gaat, zeg het. Als je boos bent op iemand anders, zeg het. Kinderen denken gauw dat het voor hen iets persoonlijks is, dat ze iets verkeerds hebben gedaan als je niets zegt. Je kind voelt duidelijk jouw spanning. Als het niet met je kind te maken heeft, zeg het. En als het wel met je kind te maken heeft, onderzoek dan of dit het enige is, of dat er stiekem toch ook nog andere dingen mee spelen (vermoeidheid, die ruzie met de buurman, de rotopmerking van je baas, een beperkende overtuiging van vroeger uit, etc.) En… zeg het! Bijvoorbeeld ‘Mama kan niet veel hebben omdat iemand iets naars tegen me zei waar ik verdrietig over ben.’ of ‘Papa heeft net de vloer gedweild en nu loop jij met je modderschoenen de kamer in.’ Als jij boos bent en ondertussen doet alsof er niets aan de hand, maakt dat de verwarring bij kinderen.
Luisteren naar je kind en als ouder zelf echt zijn. Volgens mij zijn dat de sleutels van een goede verbinding met je kind.
Wil jij ook meer verbinding met je kind? Neem eens een kijkje op mijn website. Ik bied coaching en training voor ouders in het omgaan met emoties van kinderen én ouders in het gezin. Je bent van harte welkom.
Naar aanleiding van De Gordon methode uit het boek ‘Luisteren naar kinderen’ van Dr. Thomas Gordon.