Ik wil een serie blogs maken over de kernverlangens. Alle kernverlangens komen een keer aan bod. Wellicht niet steeds opvolgend, wellicht heb ik tussendoor andere interessante onderwerpen, maar ik ga ze allemaal bij langs.
Fysieke, lichamelijke zorg
Bij zorg denken de meeste mensen vooral aan eten, kleding, een dak boven je hoofd, niet slaan. En dat is natuurlijk ook een belangrijk deel van zorg. Maar het kernverlangen zorg, de zorg die wij als kinderen allemaal verlangden, bevat veel meer dan dat.
Emotionele, geestelijke zorg
Er bestaat ook emotionele, geestelijke zorg. Hoe ga je om met pijn? Met verdriet? Met boosheid? Ik kreeg vroeger al snel de boodschap ‘stel je niet zo aan’, of ‘doe niet zo kinderachtig’, en ‘je mag niet boos zijn’. Ik kan je zeggen dat dat niet de emotionele zorg was die ik nodig had. Je kind leren dat pijn, angst, verdriet en boosheid normale emoties zijn, die er mogen zijn, is heel belangrijk. En dat doe je niet door te zeggen ‘nou, nu is het wel genoeg’. Nee, als een kind blijft huilen, afhaken, of boos blijft, zit er nog iets dat verwerkt wil worden. Emoties zijn belangrijke signalen dat er iets aan de hand is. Dat er iets in het kind geheeld wil worden. Schenk je hier geen aandacht aan, dan zal het kind dat op den duur ook niet meer doen. Opgelost denk je misschien. Maar zo werkt het niet. De emotie wordt opgeslagen in het lichaam. Het wordt weggestopt in een laadje. Als het vaak en heftig gebeurt, zal het laadje misschien dicht getimmerd worden. Maar het is er nog steeds. En het kind krijgt er geheid later last van. Als er weer iets gebeurt dat hetzelfde gevoel oproept, schiet het laadje los en komt ineens alle frustratie naar boven. Dan kijken mensen verbaasd ‘waarom reageert hij of zij zo heftig?’ Dat is dus oud zeer. Vaak weet degene het zelf niet eens. Het is een lang en kan een moeizaam proces zijn om al die emotionele pijn te helen. En niemand kan voor een ander bepalen wanneer dat genoeg is. Anderen voelen die pijn niet, dus ze zullen denken ‘stap er toch over heen’ of ‘blijf er niet zo in hangen’. Maar de pijn wil aangekeken, gevoeld worden. Pas dan gaat de lading eraf.
Schaamte
Eerlijk gezegd zit ik momenteel midden in schaamte. Schaamte voor mijn zijn, voor wie ik ben. Mijn kern eigenlijk. Een nare emotie. Ik wil er vandaan. Ik wil het niet voelen. Ik kan steeds afleiding zoeken om het niet te voelen. Ik kan het weg stoppen. Maar steeds komt het gevoel terug. Al die jaren al, zeker 35 jaar al, en misschien al wel langer. Nu heb ik besloten het niet meer weg te stoppen en het te voelen. Mijn hemel, wat voelt het K****. Ik huil en ik voel. Ik haat het, maar ik blijf. Ik omarm het gevoel. Ik voel een innerlijk kind dat zoveel verdriet heeft. Dat zich eigenlijk gewoon niet wil laten zien. Dat bang is. Bang voor veroordeling; ‘stel je niet zo aan’, ‘doe niet zo kinderachtig’. Ik nodig haar uit om zich te laten zien. Ze laat tot nu toe een stukje zien, ik weet dat ze er is, maar ze komt nog niet helemaal tevoorschijn. Ik heb een sessie gepland staan om hiermee aan de slag te gaan. Om de onderliggende pijn van dit innerlijk meisje in mij te doorvoelen. Mijn hart bonst als ik eraan denk. Maar ik ga het toch doen. Dit meisje mag getroost worden. Diep weg gestopt in mij. Om haar en mijzelf te bevrijden van haar last. Spannend. Maar als zij heelt, zal ze mij niet meer tegen houden voluit te leven.
Omgaan met gedachten
Ook het omgaan met gedachten hoort bij geestelijke zorg. Je gedachten zijn niet altijd de waarheid. Als jij denkt dat je dom bent, is dat niet zo. Iedereen is uniek. Als je kind zich gaat vergelijken met anderen, kan het gaan denken dat het dom is, maar als je je kind helpt zijn of haar talenten te ontdekken en te ontwikkelen, dan zal het minder naar anderen kijken. Iedereen is in staat gedachten te sturen. Waar focus je op? Welke gedachten geef je meer ruimte? Hoe blijf je positief, ondanks tegenslagen? Wat kan ik leren van negatieve gedachten en emoties? Geef jezelf compassie. Iedereen doet wel eens iets doms, dat maakt niet dat je dom bent. En tenslotte: geef je negatieve gedachten minder waarde, geef positieve gedachten meer waarde. Dan kan je de negatieve gedachten beter los laten, dan blijven ze minder plakken.
Spirituele zorg
Naast lichamelijke en emotionele zorg is er ook spirituele zorg. Hoe zit de wereld in elkaar? Hoe is de wereld zo geworden? En vooral: wat kom ik hier doen op deze aarde? Deze vragen stellen mijn kinderen mij regelmatig. Met mijn oudste dochter heb ik de laatste tijd prachtige gesprekken over magnetiseren, over energie, lichtwerkers, aura’s, bewustzijn en meer. Super gaaf.
Daarnaast bedenken wij als gezin gezamenlijk elke dag waar we dankbaar voor zijn. Even stil staan bij onze zegeningen. En ook zetten we in de wereld wat we graag willen voor dat wat er voor ons ligt. We willen graag lekker eten, lekker slapen, een fijne dag morgen, veilig thuiskomen dat soort dingen. Veel plezier bij dansles, of als we naar de Efteling gaan bijvoorbeeld. Maar ook als de meiden iets spannends moeten doen de volgende dag ‘ik wil graag dat het goed gaat en dat ik nadat ik het heb gedaan blij ben hoe het ging’. Hoeft niet lang te duren, maar we staan er altijd even bij stil.
Religie
Ook vanuit religie kan je heel goed spirituele zorg geven aan je kind. De vorm is anders (andere rituelen, symbolen, woorden), maar het bespreken van waarden, wat je hier komt doen op aarde, leren dankbaar te zijn, en vragen om steun en liefde van welke god dan ook, dat maakt voor je kind niet uit. Het gaat om de ontwikkeling op dit vlak. Zo lang er geen dwang is in het vormen van de mening van je kind, ontvangt je kind de juiste zorg. Je vertelt jouw zienswijze, jouw geloof in hoe het zit. Uitwisseling hierover leert je kind erover na te denken hoe het voor hem of haar goed en kloppend voelt.
Seksuele zorg
Er is ook nog seksuele zorg. Je kind leren omgaan met het eigen lichaam. Wat vind ik fijn qua aanraking? Wat niet? Grenzen leren aangeven daarin. De privacy van je kind niet alleen accepteren, maar ook aanmoedigen. Seksuele voorlichting is seksuele zorg, een kind heeft het nodig om zich goed te ontwikkelen op dit punt. Om zich fijn te voelen in zijn of haar lichaam, en ook in het contact met anderen.
Baby’s leren hun lichaam te voelen door aanraking. Liefdevolle aanraking. Kleine kinderen knuffel je automatisch veel, maar het is belangrijk je kind te leren dat niet iedereen zomaar geknuffeld wil worden. Grenzen aangeven en accepteren van anderen. Leer je kind de ‘onderbroek’-regel: naast dat niemand je zomaar zonder toestemming mag aanraken, mag sowieso niemand je aanraken in je broekje behalve jijzelf (en heel soms als je last hebt van iets, mogen papa of mama helpen als jij dat wil en zoals het goed voelt voor jou). Kinderen hebben vragen over hun lichaam, over seks, over zwanger worden en dergelijke. Mijn ervaring is: wacht tot je kind eraan toe is, ze beginnen vanzelf vragen te stellen. En: alleen antwoorden op de vraag. Als je teveel gaat uitleggen, haken ze af. Het komt niet binnen. Als je te weinig uitlegt, wordt het juist vaag, onduidelijk en geheimzinnig.
Jip en Janneke taal
Toen ik zwanger was van onze jongste dochter, was de oudste 3,5 jaar. Na een bezoek aan de verloskundige vroeg ze een keer ‘hoe komt die baby er eigenlijk uit mama?’ Oeps, ja ehm… ‘aan de onderkant’ zei ik. Ze begon direct ergens anders over. ‘Hmm… was dat voldoende antwoord?’ dacht ik toen. Een week later vroeg ze ‘mama, komt die baby echt uit je plasser?’ Toen vertelde ik haar dat meisjes en vrouwen daaronder 3 gaatjes hebben en uit 1 daarvan (die ene die ze nog niet kende ;-)), komt de baby. Opnieuw stopte het gesprek. Weer een tijdje later vroeg ze ‘hoe gaat dat dan, mama, als de baby komt, valt ze er dan gewoon zomaar uit?’ Toen vertelde ik ongeveer hoe een bevalling gaat (zonder het hele pijn verhaal ;-)). Zo hoorde ze stapje voor stapje hoe dit proces van zwanger zijn en bevallen gaat. Als ik haar direct bij de eerste vraag het hele verhaal van de bevalling had verteld, was ze er nog niet aan toe geweest.
Nog later vroeg ze ook ‘mama, hoe komt die baby er eigenlijk in?’ Haha, dat was ook een mooi gesprek. In Jip en Janneke taal, toch gewoon vertellen hoe het gaat.
Toen mijn jongste dochter 3,5 was, dacht ik, nou, nu gaan we dit ook starten, ik begon er maar eens over. Ze was totaal niet geïnteresseerd. Met 4 jaar niet, met 5 jaar niet. Toen ze 6 was, begon ze met vragen stellen. Het kwam gewoon niet dichtbij genoeg in haar leventje. Ondanks dat haar vriendinnetje wel een zusje kreeg, was ze er gewoon niet mee bezig.
Waardevol
Mijn inziens leer je je kind met al deze soorten van zorg hoe prachtig en hoe waardevol het is. Stapje voor stapje. Kinderen zijn net zo volwaardig mens als volwassenen. Evenveel waard. Wij als ouders mogen kinderen dingen leren, het is een groot cadeau. Én we kunnen net zo goed, heel veel van kinderen leren. Hoe ze in het leven staan, hoe ze niet gehinderd worden door afweermechanismen die wij hebben aangenomen in het leven. Ik geniet enorm van het proces dat onze meiden doormaken en ik ben mega dankbaar dat ik ze mag begeleiden.
Kan jij wel wat hulp gebruiken bij de emotionele zorg voor je kind? Bel of mail mij, 06 1256 4052 of mail@heleenbuikema.nl.