Mijn praktijk loopt nog niet zoals ik dat zou willen. Ik weet dat het nog niet helemaal klopt. En het lastige is… ik weet ook nog niet welke stappen ik moet nemen om te komen tot iets dat werkelijk wel bij me past. Ik ben nu weer op zoek naar een baan of een klus waar ik liefst al mijn kennis kwijt kan. Maar wat moet dat dan zijn?
In het diepe
Ik ben vorig jaar in het diepe gesprongen en ik heb nog niet gevonden waar ik echt van aan ga. Zo hard dat ik mijn mond er echt niet over kan houden. Ik ben zelf enthousiast over wat ik nu heb staan, maar hoe breng ik dit over aan anderen? Wat ik bied gaat over de moeite nemen naar binnen te keren. Werkelijk naar binnen te kijken. Naar je hart. En dat is moeilijk, want er is zoveel afleiding, zoveel ruis. Wie wil de weg naar binnen afleggen?
Of heb ik een nog onbekende ingang nodig? Iets met onderwijs? Iets met kleine kinderen? Of toch liever de ouders? Vol gaan voor trauma healing? Of ga ik iets doen met mijn andere wens om meer met mijn handen te gaan werken? Massage? Schilderen? Sommige wensen kunnen ook in mijn vrije tijd. En zo blijf ik maar twijfelen en kom ik er nog niet uit.
Onzeker
Ik hoor meer mensen om me heen zeggen: ik weet niet zo goed wat ik wil. Mijn werk past me niet helemaal meer, maar wat dan?
De beweging waar we volgens mij met z’n allen nu in zitten, is van doen naar ZIJN. Ik ben vorig jaar in het diepe gesprongen en het jaar was fijn, goed, veel mensen leren kennen, super leuke dingen gedaan met onze meiden. Maar het was ook onzeker. En daar zit bij mij ook schaamte op. Allemaal verklaarbaar vanuit mijn achtergrond en vanuit voorouderlijk trauma. Iets blokkeert mij om stappen te zetten. Wat wil deze blokkade mij zeggen?
Thymus
Uit de sessie die ik laatst deed voor mezelf bleek dat mijn thymus chakra geblokkeerd zat. De thymus staat voor mijn IK. Mijn Zijn. Mijn innerlijke kracht. Ja, dat klopt precies eigenlijk.
Naadloos past de theorie op de situatie die ik nu voel:
- Trauma: afgenomen vermogen tot adaptatie, door te strenge regels en angst projectie van opvoeder.
Ja. Herkenbaar. Goed om te herkennen dat hier inderdaad de blokkade zit. Maar ik mag dit achter me laten. Niet herhalen en daarmee bekrachtigen, loslaten. - Korte mantra: ik houd en geniet van verandering.
Poeh… ik ga over het algemeen verandering liever uit de weg. Maar ik heb ook al vaak ervaren dat verandering veel oplevert. Ik zit midden in een veranderingsproces. De uitkomst is onduidelijk. Maar ik mag ook genieten van dit proces. Deze mantra ga ik de komende tijd regelmatig voor mezelf herhalen. - Opdracht aan mijn Hoger Zelf: Ik geef opdracht aan mijn Hoger Zelf om direct alle karma, pijn verwondingen, emoties, regels en wetten en celgeheugen dat mij weerhoudt om me flexibel, spontaan, en onbevangen aan te passen aan veranderde omstandigheden, permanent en volledig te helen zowel in het verleden, heden als in de toekomst, zodat ik transformeer en met gemak, genot en gratie me openstel voor alles wat in het verleden, nu en in de toekomst op mijn pad komt. Nu en continu.
Wauw, blij zijn met alles wat er op mijn pad komt. Alles brengt me dichterbij mijn doel. Misschien niet direct duidelijk zichtbaar, maar zeker. - Bewust worden van: Volledig vertrouwen op mijn eigen kunnen en aanpassingsvermogen. Het leven gaat om veranderingen en groei vindt maximaal plaats door te springen in het onbekende en het leren vertrouwen op de kosmische begeleiding. Structuur en controle loslaten. Vertrouwen op innerlijke wijsheid en het Goddelijke Zelf. Speelsheid in plaats van ernst.
Ja ja ja! Juicht het in mij.
Vertrouwen en speelsheid
Ok. Dat heb ik dus nu te doen. Vertrouwen op kosmische begeleiding. Structuur en controle loslaten. Vertrouwen op innerlijk wijsheid en mijn Hoger Zelf. Speelsheid in plaats van ernst. Mijn hart maakt een sprongetje.
Maar… maar… maar… Mijn innerlijke criticus gilt: Dat levert geen geld op hè?! Wanneer levert dat welk ander resultaat op dan? En hoe ga je dat doen dan? … Dat weet ik dus niet. Ondanks de schaamte zeg ik: “ik weet het niet”. Maar dit is wat ik te doen heb. Ik ben dankbaar dat ik nu in een positie ben dat ik dit kan en mag en tijd heb om het helemaal toe te laten. En geen afleiding meer. Ik vind het doodeng. Want de uitweg is blanco, onduidelijk, onbekend. Onzeker.
Vertrouwen. Speelsheid. Dit komt steeds terug. En steeds draai ik er om heen. Zoek ik afleiding en hoop ik maar dat het goed komt. Echt vertrouwen: zeker weten dat er iets op mijn pad komt. Ik vind dat echt moeilijk. Ik ben een twijfelkont. Toch ga ik het opnieuw proberen. Genieten van de ruimte die ik heb gecreëerd. Ik heb dat niet voor niks gedaan. Onbewust, maar doelgericht. Leren vertrouwen midden in dit dal.
Afgelopen week heb ik diverse acties uitgezet en er kwam ook een mooie uitdaging naar me toe. Het levert nog geen geld op. Maar ik ga ontdekken en ik wil erop vertrouwen dat het juiste dan op mijn pad komt.
ZIJN
Het mooiste inzicht is dit: Mijn kinderen helpen mij om dit te doen. Ik denk vaak dat ik mijn kinderen moet leren om te ZIJN. Maar dat klopt helemaal niet. Zij ZIJN al. Zij kunnen dat al. Ik (wij? onze generatie?) moet het opnieuw leren omdat ik het heb afgeleerd (we hebben het afgeleerd). Maar veel (nieuwetijds)kinderen kunnen dit nog. En zeker mijn meiden. Ik heb prachtige gesprekken met onze oudste dochter over allerlei spirituele zaken. Ze is super geïnteresseerd. Wil alles weten hoe ik erover denk, hoe anderen erover denken. Ze zoekt haar weg, maar twijfelt nooit aan zichzelf. Als ik haar vertel dat ik daarom zo trots op haar ben zegt ze werkelijk verbaasd “waarom zou ik aan mezelf twijfelen?” Tja… wijsheid komt werkelijk van binnenuit.
En dan besef ik dat ik dit proces doorga om hen te helpen het niet af te leren!!
Zit jij lekker in je werk? Of zou jij ook liever iets anders willen? Weet je de richting wel of ook niet (helemaal)? Ik kom graag met je in gesprek. Laat je me weten? Reageren kan via mail@heleenbuikema.nl of via mijn Facebookaccount.