Hoe kijk jij naar kinderen? Is een kind een volwaardig mens? Of is het een mens-in-wording? Heb je daar wel eens over na gedacht? Ik hoorde eens iemand vertellen over een kind dat de vraag gesteld kreeg ‘wat wil je later worden?’ Het kind reageerde verward en verbaasd. Hij was toch al iemand? Hoezo moest hij iets worden?
Nog zo’n vraag: hebben kinderen sturing nodig? Of zou sturing hen juist in de weg zitten om hun eigen idealen te ontdekken en hun talenten te ontwikkelen?
Voelen
Iedereen die geboren wordt (en zelfs al daarvoor) IS al IEMAND. Je bent. Baby’s kunnen ontzettend goed voelen. Ze kunnen niet veel anders, dus daar zijn ze elke seconde van de dag mee bezig. Voelen. Lichamelijke sensaties, maar ook emotie, sfeer, de energie om hen heen. Ze voelen haarfijn of mama gestrest is of relaxt. Ze voelen alle emoties van mama en (deels?) ook van papa alsof ze zelf die emoties hebben. Ze weten niet beter. De reactie van papa en mama is dan ook veelzeggend over hoe het kind zal dealen met emoties als het opgroeit.
Ego
Vanaf het moment dat baby’s/dreumesen zichzelf herkennen in de spiegel gaan ze hun ego ontwikkelen. Dan wordt dit super sensitieve vermogen helaas steeds minder bij de meeste mensen. Misschien heb je wel eens een filmpje gezien, of heb je het live gezien dat een kind zichzelf voor het eerst herkent in de spiegel. Of anders gezegd, ontdekt dat hij het zelf is in die spiegel. Daarvoor is alles 1 voor een kind. Er is geen ‘hier houdt mijn lichaam op en daar begint mama’s lichaam’. Alles is 1. Op het moment dat een kind in de spiegel zichzelf ziet en merkt dat wat het kind doet, ook zichtbaar is in de spiegel begint de ontwikkeling van het ego. Noodzakelijk voor ons leven hier op aarde. Maar het zit ons ook in de weg bij het voelen, het aanvoelen hoe anderen zich voelen, het verbonden zijn met anderen.
Volwaardig mens
Volgens mij is een kind 100% volwaardig mens. Dat betekent dat je het kind ook altijd zo behandeld. Iemand met rechten, zeggenschap over zijn eigen leven en die capabel is om eigen keuzes te maken. Iemand die je dus met respect behandelt. Altijd.
Geen dwang
Voor mij is respect hebben in de kern ‘geen dwang’ uitoefenen. En dat gebeurt helaas wél veel bij kinderen. Kinderen moeten luisteren naar volwassenen. Lees: doen wat volwassenen willen. Meestal als een volwassene zegt ‘luister naar mij’, bedoelt hij of zij ‘doe wat ik zeg’. Als het kind dat niet doet, dan ‘luister het niet’. Dat klopt niet. Het kind heeft een reden om iets anders te doen dan wat de volwassene wil.
Werk vs school
Iedereen zoekt een baan waarbij hij of zij zich prettig voelt, iets waar je je prettig bij voelt. Hoeveel mensen heb je om je heen, welk werk doe je wel of liever niet. En ook binnen een bepaalde baan, kan je nog in overleg over bepaalde taken. Op school is dat niet. Kinderen moeten naar school. Op school moeten ze alle taken uitvoeren. Je wordt er zelfs nog om afgerekend ook als je bepaalde taken niet tot een goed einde brengt. Dat waar je niet goed in bent, krijgt meer aandacht.
Hoe respectvol is dat? Als jij tot een bepaalde baan in een bepaalde omgeving wordt gedwongen en daar alle taken moet doen die van je worden geëist? Zelfs extra aandacht voor alle taken die je niet zo goed kan? Wat zou jij daar van vinden? Zoek je dan ander werk? Of blijf in een baan waar je beoordeeld wordt op dat waar je niet goed in bent? Waarom vragen we dit dan wel van onze kinderen?
Normaal
De enige reden is volgens mij omdat dat al generaties lang zo gebeurt. We weten niet beter. Zo gaat het nu eenmaal. Je hebt het zelf ook ondergaan en nu is het de tijd voor je kind. We vinden het normaal. Zo gaat dat nu eenmaal. Is dat voldoende reden wat jou betreft? Wat mij betreft niet.
Spelen
Kan het ook anders? Jazeker. 100%. Niet dwingen. Kinderen laten spelen. Laat kinderen doen wat ze leuk vinden. Dan komt rekenen en taal vanzelf. We leven in een talige wereld, een kind zal willen leren lezen. Soms duurt het wat langer, maar je kan bijna niet functioneren in onze maatschappij zonder te lezen. Voor veel dingen is ook rekenen nodig, denk aan veel spelletjes, naaien/knutselen, met geld omgaan, etc.
Intrinsieke motivatie
Alle gezonde baby’s leren lopen. Alle gezonde dreumesen/peuters leren praten. Allemaal. Soms vroeg, soms laat, maar ze leren het allemaal. Waarom dwingen we dan kinderen op 6-jarige leeftijd om te leren lezen? Uit onderzoek blijkt dat als een kind werkelijk zelf wil leren lezen of rekenen, vanuit intrinsieke motivatie, omdat het lezen nodig heeft om iets andere te bereiken, dat het dan binnen no time leert lezen of rekenen. In véél minder tijd dan er op school tijd aan wordt besteed.
Middelen vs doel
Taal en rekenen zijn de middelen om iets te bereiken in het leven. Niet het doel op zich. Op onze scholen is taal en rekenen uitgegroeid tot doel. Maar het gaat er niet om dat kinderen leren lezen, schrijven en rekenen. Het gaat erom dat ze lezen, schrijven en rekenen kunnen toepassen in hun leven; het in kunnen zetten om hun doelen te bereiken.
Sensitiviteit
Geen dwang. Nooit. Ook niet als het je slecht uitkomt. En het komt soms slecht uit, I know! Soms ga je soebatten en uitleggen waarom iets toch echt heel belangrijk is. En nog eens. En nog eens. Mijn dochter heeft bijvoorbeeld een nare ervaring bij de tandarts achter de rug. Nu durft ze niet meer naar de tandarts. Laatst moest er een kies worden getrokken. Je kan een kind niet dwingen. Ik ben onverrichte zake weer met haar (en de nog vastzittende kies 😉 naar huis gegaan. Ik kan haar niet dwingen haar mond open te doen. Was het onhandig? Ja. Deed de kies daarna nog pijn? Ja. Wilde ze opnieuw naar de tandarts? Nee. Uiteindelijk zijn we toch bij een andere tandarts geweest en met heel veel moeite is het toch gelukt. Natuurlijk ben ik dan ook behoorlijk aan het pushen. Absoluut tegen de dwang aan. Dat voelt voor mij echt niet goed. Maar ik blijf haar proberen te overtuigen in plaats van te dwingen met ‘en nu moet je gewoon stil liggen, niet meer huilen, geen drama meer, stop ermee.’ Nee. Ze moet door die gevoelens en emotie heen. Als ik haar dwing van buiten af zal ze (nog meer van) haar sensitiviteit verliezen. Die sensitiviteit die alle kinderen hebben bij hun geboorte. Waarvan ik hoop dat onze meiden het zo lang mogelijk blijven voelen. Omdat ik het verloren ben en er zo lang over heb gedaan om het terug te vinden. En omdat ik hen gun nu te leren voelen, voordat ze allerlei beschermingsmechanismen gaan ontwikkelen.
Fouten
En natuurlijk maken we allemaal fouten. Ik heb vanmorgen mijn dochter nog gedwongen tot iets (kleins), waar ik al spijt van had voor ze de deur uitging. Dus zeg ik vanmiddag sorry. Compassie voor mijzelf, geen schuld, geen schaamte. Gisteren op de opleiding Holistisch masseur had ik het vak Medisch Basiskennis. De juf zei ‘schuldgevoel is funest voor je spijsvertering’. Wow. Niet doen dus. Ik vergeef mezelf. En ik ga het vanmiddag in orde maken met mijn mooie dochter. Want zij verdient mijn respect. Altijd.