De vorige keer schreef ik over de ruzie in huis met mijn dochter. De dagen erna heb ik nagedacht over wat er nu eigenlijk met mij gebeurde. In mijn boosheid riep tegen mijn dochter: waarom luister je niet? Die zin bleef in mijn hoofd hangen. Ik leer mijn kinderen nl. dat ze mij niet persé moeten gehoorzamen. Ik leer ze te luisteren naar hun hart en hun intuïtie. Ik leer ze dat we rekening houden met elkaar. Dat we het samen gezellig willen maken in huis, dat we daar allemaal ons best voor doen. Als ik mijn kind niet kan uitleggen waarom iets moet, dan vraag ik mezelf of het wel echt moet. Niet mijn zin door duwen omdat ik het voor gemakkelijker is.
Ik weet vanuit het spiegelprincipe dat ik deze vraag eigenlijk aan mezelf mag stellen. Dat kan verschillende dingen betekenen. Heb ik het gevoel dat anderen niet naar mij luisteren? Tja.. soms… Maar de vraag is ook: waarom luister ik niet naar mezelf? Op het moment dat die gedachte bij me langskomt voel ik in mijn buik dat er iets wordt aangeraakt. Een trillen. Een weten. Ja, hier ligt een kwetsuur.
Waarom luister ik niet naar mezelf? Ik kan daar allerlei antwoorden op geven.
- Ik heb niet geleerd om naar mezelf te luisteren.
- Mijn ouders luisterden ook niet naar mij. En mijn ouders luisterden ook niet naar zichzelf. Ook zij hebben dat niet geleerd.
- De maatschappij vraagt niet van ons om naar onze innerlijke stem te luisteren. Veel makkelijker is om een ander de schuld te geven. Dan blijft je ego overeind.
Het is allemaal gedeeltelijk waar. Als ik naar binnen ga en zelfonderzoek doe met de Reversie methode, krijg ik inzichten in de pijn die er onder zit. Ik kom erachter dat niet luisteren naar mezelf te maken heeft met niet kunnen voelen.
In de kerk leerde ik vroeger niet naar mezelf te luisteren, maar te vragen aan anderen en te leren van een ander hoe het leven in elkaar steekt. Vragen hoe God het bedoelde. Niet voelen in mijn hart, maar het buiten mezelf zoeken. Gehoorzamen. Aan God werd er gezegd, maar eigenlijk aan de kerk, of een dominee of ouderling, of mijn vader of moeder. En dan in wezen zoals zij dachten dat God het bedoelde. Eigenlijk zoals het hen geleerd was.
Ik draaide de deksel op de pot met gevoelens dicht. Zo kon ik ze niet meer voelen.
Dit is precies de reden dat die ene zin die ik tegen mijn dochter zei zo bleef hangen. Ik voelde die pijn weer die ik vroeger voelde als iemand tegen mij zei “waarom luister je niet?” De pijn van afgescheiden raken van je innerlijke zelf.
Nu ik niet meer godsdienstig ben en mijn spiritualiteit heb ontwikkeld, heb ik die pot al een tijd geleden weer open gedraaid. Ik leerde steeds meer te luisteren naar mijn hart en mijn intuïtie. Dat lukt steeds beter en toch… soms merk ik dat ik het toch weer ‘vergeet’. Waarbij ik achteraf vaak precies kan aanwijzen wanneer ik het eigenlijk al wist, maar het toch niet deed. Bijvoorbeeld toen ik een keer ziek was en een lijstje kreeg van iemand met vitamines om te slikken per dag in een bepaalde combinatie. Achteraf bleek dat veel te veel te zijn voor mij (ik heb dagenlang flinke buikpijn gehad) en wist ik zelfs precies wanneer ik had moeten stoppen, nl. het moment dat het me ineens tegen stond om ze in te nemen. Ik hield vast aan het lijstje. Iemand had het opgeschreven en die wist het vast beter dan ik. Niet dus.
En nu dus met mijn dochter wordt die oude pijn van het niet kunnen voelen toch weer even aangeraakt. Het wordt geraakt omdat ik op dat punt nog iets mag helen, iets mag transformeren. Ik mag daar weer een stap verder in zetten.
Als je leert luisteren naar de fluisteringen van je hart, dan geloof ik dat het leven steeds echter en dat betekent voor mij prettiger wordt. Niet dat er dan geen boosheid, verdriet of angst meer is, niet dat het leven dan geen pijn doet, maar ik krijg meer vertrouwen, ik ga mezelf minder veroordelen. Meer moed, minder angst. Meer begrip en verbinding, minder fouten en gebreken. Ik voel compassie voor mezelf.
Ik heb het ‘niet kunnen voelen’ kunnen transformeren in liefde voor mijn binnenste. Voor de signalen die ik ontvang in mijn hart. Ik visualiseerde dat ik een grote schat met me mee draag in mijn hart. Een schat die ik bescherm en die mij waardevolle inzichten geeft. Dat die bron altijd beschikbaar is. Dat daar liefde in overvloed is, onuitputtelijk. Als ik dan aan mijn boze dochter denk, voel ik ook compassie voor haar in plaats van boosheid. Dan kan ik vanuit rust reageren. Ik voel de liefde stromen en daar word ik dan weer super blij van en zeg ik tegen mijn dochter “dankjewel voor dit cadeau”. Zo leer ik van mijn kinderen en leren zij van mij.
Wil jij ook weten hoe dit bij jou werkt? Zodra je geraakt wordt door het gedrag van je kind wordt er iets in jou geraakt dat je al eerder hebt mee gemaakt en wat je niet hebt kunnen verwerken. Wanneer je dit inziet en dat oude stukje kan helen en transformeren in iets beters, dan kan je anders naar je kind kijken. Ik help je graag. Kijk voor meer informatie op mijn website of bel mij op 06 1256 4052 of mail mij via mail@heleenbuikema.nl.
Heleen Buikema
Januari 2022