Onverwerkte emoties worden letterlijk in je DNA opgeslagen. Je DNA is constant aan het delen doordat je nieuwe cellen aanmaakt. Bij onverwerkte emoties verandert dat proces. Je DNA verandert. De nieuwe verbindingen zijn anders dan daarvoor. Maar dat kan ook weer herstellen door heling. Door liefdevolle aandacht aanwezig zijn bij de emotie. De emotie te doorvoelen.
Beleving van sensaties
Emotie is je innerlijke beleving op een situatie. De beleving zijn de sensaties in je lichaam. Emoties voel je door sensaties in je lichaam. Sensaties geven ons informatie over hoe het met ons lichaam gaat. Geborrel in je darmen kan betekenen dat je voeding niet passend is. Hoofdpijn kan betekenen dat je te weinig rust neemt/teveel stress ervaart. Als je trots bent, voel je je borst opzwellen. Als je verdriet voelt, kan je een dikke keel en een ‘zwaar’ hart krijgen.
Interpretatie
Na de sensaties komen je gedachten over je gevoel, de interpretatie. Emotie is ook energy in motion: energie in beweging. Het verandert altijd. Wist je dat je nooit langer dan ongeveer 1 minuut echt boos bent? Dat je lichaam echt de emotie boosheid voelt. Daarna nemen je gedachten het over, je interpretaties. Wanneer je langer boos blijft, raak je verstrikt in de weerstand tegen die emotie(s) of de verhalen die je emotie rechtvaardigen. Of die nu kloppen of niet, je raakt erin verstrikt. De echte boosheid is allang weg, maar je haalt het steeds weer omhoog omdat je de emotie van de boosheid niet accepteert of wil of mag voelen van jezelf.
Triggers
In het leven is het op z’n zachtst gezegd bijzonder handig om goed om te kunnen gaan met emoties. Emoties kunnen je overvallen. Iemand zegt iets en ineens voel je je weer net zo onzeker als toen je 12 jaar was en uitgescholden werd op school. Zo’n opmerking is dan een trigger. Die heeft vaak niets te maken met degene die de trigger is of veroorzaakt, en alles met jezelf. Waarom wordt de ene ouder boos op een kind dat treuzelt en een andere ouder zegt rustig ‘toe maar schat’. Omdat de eerste getriggerd wordt in eigen pijn en de ander niet. Als je zelf opgegroeid bent met constant de boodschap ‘schiet op, want anders…’ en dan een vervelende waarschuwing, zal er iets in je aangeraakt worden als je kind maar blijft treuzelen. Als je zelf alle ruimte hebt gehad om op jouw tijd dingen aan te pakken, zal dat niet het geval zijn. Veel kinderen zullen, als jij uitvalt, altijd denken dat het aan hen ligt. Ze zullen altijd proberen het goede te doen om jou te pleasen. Om te voorkomen dat je uitvalt. Maar als jij niet werkt aan je triggers, verandert er niks. Dan komen er steeds nieuwe triggers, wat je kind ook doet. Hoe hard het ook zijn of haar best doen het te voorkomen.
Verantwoordelijkheid
Dit vond ik echt een eye-opener toen ik deed begreep. De trigger is van MIJ. En daarmee ligt ook de bal, de verantwoordelijkheid om het beter te maken, bij MIJ. Hoef ik dus mijn kind niet op te jagen vanuit een aangeleerde pavlov-reactie en begrijp ik mezelf beter. Als het mij gaat lukken om tot 10 te tellen als mijn kind treuzelt (en innerlijk eerlijk en compassievol te zijn over mijn ongeduld vanuit al die ‘schiet op’ boodschappen van vroeger!), help ik mijn kind op te groeien zonder deze trigger. En heb ik iets geheeld. En ben ik meer ‘in charge’ van mijn eigen lichaam, in plaats van dat ik achter de feiten aan loop.
Lukt mij dit altijd? Nee, helaas niet. Als ik moe ben, of gestresst, lukt me dit totaal niet. Ik kan tegenwoordig wel eerder mezelf stoppen. En dan mijn spanning anders ontladen dan over mijn kind uit te storten.
Vrijheid
Tegenwoordig moet je vaak uitkijken wat je zegt, want oh help, je zal iemand schofferen of kwetsen. Maar dit klopt niet. Alleen je eigen triggers zijn jouw verantwoordelijkheid. Het is niet de verantwoordelijkheid van alle mensen om op eieren te lopen om elkaars triggers te vermijden. Je moet gewoon kunnen zeggen wat er op je hart ligt. Natuurlijk mag je jezelf eerst de vraag stellen of het aardig is wat je zegt, maar verder mag je zeggen wat je denkt. Vrijheid van meningsuiting is een groot goed, wat echt onder druk staat. Jij bent niet verantwoordelijk voor de triggers van een ander. Nooit. Je mag altijd aardig doen, maar ook zeggen wat je vindt.
Opluchting
Dan hoef je ook niet meer zo bang te zijn voor wat je zegt. Pff, dat vond ik echt een opluchting. Altijd op je woorden te moeten letten is echt heel naar en ik heb dat vaak en veel gedaan. Om ruzie te vermijden. Ik heb mezelf daarmee vele mogelijkheden onthouden om te leren discussiëren. Nu vind ik dat best jammer. Als je leert je te verdedigen, te mogen zeggen wat je te zeggen hebt, en er wordt naar geluisterd, dan word je bevestigd in dat je er mag zijn. Wrijving geeft glans. Je leert netjes en rustig jezelf te verwoorden, te luisteren naar de ander en tot een compromis te komen, of tot acceptatie van elkaars verschillen. Allemaal prima en waardevol. Als je nooit de discussie aangaat, leer je dit minder makkelijk. Omdat ik het nooit heb kunnen leren, voel ik me nu nog onrustig als ik merk dat ik het niet eens ben met de mening van de groep. Door diep ademhalen en bij mezelf te blijven durf ik nu meer dan ooit. Maar dan nog zijn er genoeg momenten dat ik mijn mond houd. En dan maak ik mezelf wijs dat het ook niet altijd hoeft. Wat klopt. Maar stiekem is het ook een verdedigingsmechanisme. Het blijft een struggle. Dus… laat je kinderen bekvechten. Laat ze hun discussie afmaken. Laat ze het zelf oplossen. Tenzij ze om hulp vragen of slaags raken, láát ze. Super leerzaam en zo waardevol.