Ik kijk er al een tijdje tegenop om een blog te schrijven over het vierde kernverlangen: Vertrouwen. Ik stelde het uit. Andere onderwerpen eerst… maar ik wist dat het eraan kwam. Dat ik er weer een stap in mag maken. Ik weet precies waarom ik er zo mee om ga. Omdat vertrouwen voor mij zowel heel belangrijk als heel ingewikkeld is.
Breekpunt
Vier jaar geleden tijdens mijn opleiding tot Holistisch Gezinscoach was er een oefening waarin we op de kernverlangens gingen staan. Letterlijk een vel papier onder je voeten met het kernverlangen erop. En dan voelen wat het met je deed. Ik heb deze oefening niet afgemaakt, omdat ik bleef steken bij vertrouwen… Ik voelde geen vertrouwen. In niks en niemand eigenlijk, ook niet in mezelf. En dat deed ontzettend veel pijn. Ik kwam tot het inzicht dat de weerstand zo groot was omdat ik mijzelf niet toestond in mezelf te vertrouwen. Vanuit een oude religieuze overtuiging die me vertelde dat in en op mezelf vertrouwen niet de goede weg is. Toen ik begreep dat dat me tegen hield kon ik het stap voor stap loslaten. Het was het breek- en omkeerpunt in mijn opleiding. Het was zwaar om dit destijds ten diepste te voelen. Maar voelen laat de emotie weg stromen. Nog steeds is vertrouwen iets wat ik snel ‘vergeet’ als het even wat minder goed gaat met me.
Zelfliefde
Het was echter ook een nieuwe start. In de afgelopen jaren heb ik geleerd waar ik vertrouwen moet zoeken als ik het weer even ‘vergeet’. De weg naar vertrouwen is (zelf)liefde. Liefde sluit angst uit. En angst sluit vertrouwen uit. Daarom is zelfliefde dé ‘tool’ om je zelfvertrouwen op te bouwen. Zelfvertrouwen en zelfliefde heb ik als kind niet gekend of geleerd. Vanuit de religie in mijn gezin vroeger leerde ik alles van buiten mezelf aannemen. Als je iets niet wist, of twijfelde aan iets, leerde ik anderen vragen me het uit te leggen. Niet zelf oplossen of vertrouwen op jezelf. Niet vanuit het hart het antwoord laten komen. Ik voelde dat intuïtief wel aan dat dat voor mij niet klopte, maar ik durfde dat toen amper te denken, laat staan uit te spreken.
Leren van kinderen
Na vele dingen die ik heb geleerd, ben ik er inmiddels van overtuigd dat mensen niet liefdevoller worden als je hen straft of schuldig of slecht laat voelen. Dat geldt natuurlijk juist voor kinderen. Wie zijn wij om onze kinderen te dwingen te doen wat wij goed denken te vinden? We zijn als mens volledig gelijkwaardig. We hebben misschien meer kennis van deze wereld, maar we zitten ook vaster in voorgeprogrammeerde stukken van hoe iets moet. Wij kunnen als volwassenen net zoveel leren van kinderen als zij van ons.
Tijd investeren
Natuurlijk hebben kinderen begrenzing nodig, maar nooit dwang. Ze hebben liefde nodig. Heel veel liefde, geduld en vertrouwen. Ik straf mijn kinderen eigenlijk nooit. Natuurlijk ben ik wel eens boos en ik begrens ze zeker, maar ik geloof gewoon niet dat straf het door mij gewenste gedrag gaat opleveren. Als het gedrag niet van binnenuit komt, als het is een kunstje van buitenaf is dat wordt opgelegd, omdat het ‘moet’ van pa of ma, dan helpt dat mijns inziens niet. Niet om het gewenste gedrag te realiseren. En daarbij erger, het beschadigt het kind in zijn (zelf)vertrouwen.
Geen dwang betekent meer tijd investeren in gesprekken met je kind én je kind fouten laten maken. Maar het levert ook iets fantastisch op: een kind vol zelfvertrouwen. Je kind krijgt mee dat het de moeite waard is om naar te luisteren, om tijd in te investeren, ook al heb je het druk. En dat doet je kind goed, een leven lang.
Babemba-stam
Mensen krijgen meer vertrouwen in anderen én in zichzelf als ze zelf liefde ervaren. Ik ken daar een mooi verhaal over, over de Babemba-stam in Zuid-Afrika. Zij koesteren een prachtige traditie.
“Wanneer iemand in hun gemeenschap zich misdraagt of onaanvaardbare dingen doet, dan wordt hij naar het centrum van het dorp gebracht en omringd door alle bewoners. Iedereen stopt met werken en elke man, vrouw en kind uit het dorp verzamelt zich in een grote cirkel rond de beschuldigde persoon. Iedereen begint dan elk om beurt en ongeacht zijn of haar leeftijd hardop tegen de beschuldigde te praten en somt alle goede dingen op die de persoon in zijn leven heeft gedaan.
Elke mooie gebeurtenis en elke positieve ervaring worden in detail en met nauwkeurigheid opgeroepen en verteld. De beschuldigde wordt gewezen op zijn positieve eigenschappen, op zijn goede daden en sterke punten en zijn vriendelijkheid en behulpzaamheid worden zorgvuldig en uitvoerig gereciteerd. De healing ceremonie duurt vaak meerdere dagen en houdt niet op totdat iedereen is uitverteld over alle positieve opmerkingen die hij over de persoon in kwestie kan verzamelen. Tot besluit volgt nog een vreugdevolle viering en wordt de persoon symbolisch en letterlijk terug verwelkomd in de stam.
De enige straf die ooit zal werken, is liefde.
Deze stam gelooft dat elke mens geboren wordt als een inherent goed en liefdevol wezen. Maar ze weten ook dat mensen ‘fouten’ kunnen maken in het nastreven van geluk, liefde, vrede en veiligheid. Deze stam ziet deze fouten niet als ‘slecht’, maar als een schreeuw om hulp. Ze verenigen zich om die persoon te helen en hem opnieuw te verbinden met zijn ware aard, die hij tijdelijk vergeten was.
De stamleden begroeten elkaar ook door ‘Sawabona’ te zeggen, wat letterlijk betekent ‘Ik zie jou’. Het is hun manier om te zeggen: ‘Ik respecteer je, ik waardeer je, je bent belangrijk voor me’. De reactie en wedergroet luidt ‘Sikhona’ en dat betekent ‘Ik ben hier’ waarmee bedoeld wordt ‘Enkel als jij mij echt ziet, besta ik voor jou’.
Deze traditie erkent de verbinding die we delen als menselijke wezens en verwoordt via deze groet de wederzijdse dankbaarheid naar elkaar toe. ‘Zolang je mij niet ziet, besta ik niet’ en ‘Wanneer je mij ziet, breng je me tot leven’.
Deze groet en daad van herkenning helpt de persoon die onrecht heeft gedaan door hem te laten weten dat hij geliefd en gewaardeerd wordt.
Op deze manier, gebruikmakend van de taal van de liefde, herinnert deze stam zich dat ze allemaal speciaal zijn en dat ze van binnen goed zijn, ook al handelen ze soms niet op de juiste manier. En dat het nooit te laat is om te zijn wie je echt bent en wilt zijn.”
Bron: Zielsgelukkig
Hoe mooi zou het zijn als wij op deze manier zouden omgaan met het “lastige” gedrag van onze kinderen? Dit geeft nl. 100% vertrouwen en zelfvertrouwen. Voor de ‘schuldige’ én voor de mensen om hem of haar heen.
Verbinding
Bewondering en vertrouwen samen brengt verbinding. Daarom levert vertrouwen nog meer op: een band met je kind die niet kapot te krijgen is. Voor mij mijn grootste cadeau.