Deze week deed ik mee aan een workshop ‘Schrijf een brief aan je kind’ van Elise Verheul. Ik had al langer de wens om voor mijn kinderen mijn levenswijsheden op te schrijven. Voor als ik er later niet meer zou zijn. Of liever gewoon voor hen om te lezen als ze later ouder zijn. Als steuntje in de rug. Deze workshop kwam voorbij en het leek me een mooie aanleiding.
Na diverse oefeningen tijdens de workshop, heb ik een brief geschreven voor mijn dochters samen. Het mocht ook per kind, maar het voelde voor mij goed om hem voor hen samen te schrijven. Ik vond het heel fijn om dit te doen. Het is nog niet compleet en ik schrijf er nog aan verder, maar het is de eerste opzet en super fijn dat dit op papier staat. Het geeft me een gerust gevoel. Ik vertel en bespreek veel dingen met ze, maar nu staat het belangrijkste dat ik hen wil mee geven ook op papier. Echt een aanrader wat mij betreft voor alle ouders!
Nadat de brief geschreven was, was er nog een korte opdracht: lees nu de brief voor aan jezelf, met jouw eigen naam op de plek van de naam van je kind. Poeh, dat was best confronterend. Hoe vaak leef ik zelf vanuit mijn eigen belangrijkste lessen? Te weinig helaas. Ik weet dat ik vaak liever voor mezelf mag zijn. Mezelf meer liefde en vertrouwen mag geven.En soms krijg je te dealen met een moeilijke gebeurtenis, die eigenlijk een gelegenheid is om nog een laag dieper te helen. Eigenlijk een cadeau in disguise dus.
Niet aanstellen
Mijn ‘Over mij’-pagina begint als volgt: “Ik kom uit een gezin waar emoties weinig tot geen ruimte kregen.” … “Als ik verdrietig was moest ik me al snel niet aanstellen.” Het gevolg hiervan was dat ik me schaamde voor mijn gevoeligheid. Het zou wel niet normaal zijn als ik hierover verdrietig was. In de kerk hoorde ik over schuld en zondebesef, wat mijn schaamte verergerde. Ik schaamde me voor mezelf. Voor mijn kern. Voor wie ik was. Ik ging mezelf ook veroordelen met “stel je niet zo aan”. Nog steeds heb ik moeite om die schaamte te doorbreken. Gevoelens willen gevoeld worden. Pas dan stromen ze weg, maar dit zijn gevoelens die je liever overslaat.
Een aantal weken geleden ontving ik een naar bericht van iemand die o.a. zei dat ik heus geen trauma krijg als ik de keus maak die hij vindt die ik moet maken, terwijl die keuze zou ingaan tegen mijn overtuiging. Ik mocht prima mijn eigen mening hebben, maar ik moest me maar eens gaan gedragen als een volwassen vrouw. In zijn ogen zouden volwassen mensen dus zijn keuze maken.
Ik ging door allerlei emotionele lagen heen. Ongeloof, compassie en begrip, boosheid, verdriet, onzekerheid en ten slotte ook die schaamte. Het bericht raakte mij in mijn stuk dat ik mijn gevoelens nooit kon uiten, want dan “moest ik me niet aanstellen”. Én in het stuk dat ik mezelf als gevolg ook vele keren heb veroordeeld met “stel je niet zo aan”.
Tekort aan liefde
Dat is één van de dingen die in mijn brief aan mijn dochters staat die ik hen wil meegeven: verdriet en angst is een tekort aan liefde, géén aanstelleritis! Zeg alsjeblieft nooit tegen je kind dat het zich niet mag aanstellen. Geef je kind ook niet dat gevoel, bijvoorbeeld door hem niet serieus te nemen, emoties weg te wuiven. Als je geen tijd hebt voor emoties, benoem ze dan, erken ze. Vertel je kind dat je de emotie ziet, maar dat je nu geen tijd hebt om erop in te gaan, maar dat je erop terug komt. En kom erop terug! Als dat lukt, want soms zijn emoties er nu eenmaal en ze kunnen niet altijd even geparkeerd worden.
Moeilijk
Ik weet ook uit ervaring hoe moeilijk het is. Deze week was ik met mijn bijna 11-jarige dochter bij de tandarts en moest er een tand getrokken worden. Ze stribbelde flink tegen en huilde tranen met tuiten. Hoe makkelijk is het dan om te zeggen “stel je niet zo aan”. De opmerking lag op mijn lippen, maar ik heb het niet gezegd. Ik heb haar steeds vastgehouden, getroost en haar herinnert aan haar moed. Moed betekent niet dat je nooit bang bent, nee, moed betekent juist dat je je angsten aan durft te gaan. Uiteindelijk is het gelukt en heeft ze haar angst overwonnen. “Het viel uiteindelijk best wel mee”… haar woorden achteraf! Ik ben dankbaar dat het me gelukt is om niet te zeggen dat ze zich niet moest aanstellen. Het kostte me echt even moeite, maar het had haar niet geholpen en het had wél schaamte in haar kunnen opwekken voor haarzelf. Dat is het laatste wat ik wil.
Nu weet ik ook dat mijn energie hierin bepalend is. Ik was me bewust van mijn overtuiging waarom ik het niet wilde zeggen en ik denk dat dat bij haar onbewust duidelijk is. Namelijk, ze stelde zich niet aan, angst is een tekort aan liefde.
Oplossing
En dus is (zelf)liefde is de oplossing. Zelfliefde voor mijzelf de afgelopen weken. Liefde voor mijn dochter deze week. Heel zacht en lief zijn. Gevoelens doorleven, niet uit de weg gaan en compassie hebben met jezelf en de ander. De tijd nemen en liefde geven. Wat als het niet helpt? Verhoog de dosis! Méér liefde geven.
Ik leer al doende….
Kan jij hulp gebruiken om dit ook in de praktijk te brengen in jouw gezin? Bekijk mijn aanbod op deze website, bel mij op 06 1256 4052 of mail mij via mail@heleenbuikema.nl.
Door het downloaden van mijn gratis e-book schrijf je je ook in voor mijn blog. Je ontvangt deze dan (ongeveer 2-wekelijks) direct in je mail. Deze blog is ook te lezen op mijn Facebookpagina.